Kaukaz - dolina Adył-Su i Uszba (2003)

Fotorelacja z wyprawy alpinistycznej na Kaukaz – w rejon doliny Adył Su.

Wyprawa na Kaukaz w 2003 roku była dla mnie drugim spotkaniem z tymi górami, dla mojego brata Tomka był to już trzeci wyjazd w Kaukaz. Razem z nami pojechała jeszcze trójka znajomych z którymi działaliśmy w przez pierwszą część wyjazdu. Potem jeszcze dwukrotnie „zmienialiśmy” ekipę z którą się wspinaliśmy. W góry dotarliśmy pociągiem z Brześcia do Prochładnego skąd wynajętym samochodem dojechaliśmy do doliny Adyl Su (Адылсу) w Kabardyno-Bałkarii. Po drodze w Nalcziku musieliśmy jeszcze załatwić pozwolenia na przebywanie w strefie przygranicznej i „rejestrację”. Wyjazd okazał się bardzo owocny w przejścia „klasykami” doliny Adył Su (drogi o trudnościach 2A-4A w skali rosyjskiej). Wspinaczki były bardzo urozmaicone bo udało nam się przejść zarówno drogi czysto skalne (Czegetkara), mikstowe (Ullukara, Pik Germagenowa) jak i prawie czysto lodowe (Uszba). Dwa razy podchodziliśmy pod Lodospad Uszbijski. Za drugim razem osiągnęliśmy w końcu Uszbijskie Plato i zdobyliśmy piękny szczyt Uszby Północnej (4694). Nie udało nam się za to wejść na szczyt Donguz Orun, choć przy okazji odwiedziliśmy malowniczą dolinę Jusengi. Uszba była ukoronowaniem i końcem naszej wspinaczkowej działalności na Kaukazie. Wyjazd trwał łącznie półtorej miesiąca a kosztował nas około 1 tyś złotych na osobę! (ach gdzie te czasy :)).

: Podczas tego wyjazdu większość czasu spędziliśmy w dolinie Adył Su. Na zdjęciu na pierwszym planie szczyty Czegetkara (3667) i Pik Germagenowa (3993), z tyłu wyłania się Dżantugan (3991) a z lewej Czegettau (4102) i Trapecia (3740).

: Naszą „bazę” urządziliśmy na polanie Koszej obok byłego alpłagieru „Dżantugan”. Obok przepływa rzeka Adył Su która tego roku wyglądała szczególnie groźnie.

: Działalność górską zaczęliśmy od „przywitania” się z lodowcem. Ponieważ dla znajomych z „grupy skarżyskiej” było to pierwsze zetknięcie się z lodowcem musieliśmy urządzić krótkie szkolenie w poruszaniu się po stromym lodzie i asekuracji lotnej.

: Tradycyjnie już na szkółkę lodowcową wybraliśmy się na lodowiec Kaszka Tasz.

: Pierwszym szczytem na który chcieliśmy wyjść była Czegetkara w związku z czym podeszliśmy na biwak przy Turich Ozierach. Biwak okazał się bardzo widokowy. Widok na Elbrus (5642) „przez” dolinę Adył Su.

: Widok na drugą stronę doliny z lewej Andyrczi (3913) a z prawej Kurmyczi (4050).

: Czegetakara (3667) z lewej i Pik Germagenowa (3993) z prawej.

: Rano podchodzimy przez lodowiec na przełęcz pomiedzy Czegetkarą i Pikiem Germagenowa.

: Kopuła szczytowa Czegetkary i pd. żebro którym prowadzi droga o trudnościach 2B w skali rosyjskiej.

: Widok na wschód – Dżantugan (3991) i Baszkara (4241) w chmurach.

: Skała jest wyjątkowo lita jak na ten rejon choć i tak kamienie latają od czasu do czasu.

: W chmurach na szczycie Czegetkary.

: Zjazdy na przełęcz.

: Po zejściu na polanę Koszej spotkalismy się z Maćkiem i Mateuszem którzy od tygodnia działali już w dolinie Adyr Su. Grupa „skarżyska” z którą weszliśmy na Czegetkarę odłączyła się i samodzielnie „działała” w dolinie i na Elbrusie.

: Pierwszym wspólnym celem (moim, Tomka, Maćka i Mateusza) miał być Pik Germagenowa (3993)(Na zdjęciu). Przeszliśmy w tym celu w górę doliny lodowca Kaszka Tasz.

: Górna część lodowca Kaszka Tasz. W centrum Pik Wolnej Ispanii (4200) a z prawej Bżeduch (4270).

: Rozłożyliśmy się na biwaku przy Ryżych Skałach. Z tyłu widoczna północna grań (3A) którą wychodziliśmy na Pik Germagenowa.

: Na grani – przed nami kluczowy odcinek drogi kopuła szczytowa z dwoma żebrami północnej grani. Poza trudną 30 metrową mikstową ścianką musieliśmy torować drogę bez asekuracji w stromym mokrym śniegu po pas.

: Majestatyczny Elbrus widać prawie z każdej góry w dolinie Adył Su.

: Grupa Donguz Oruna (4468).

: Czegetkara z widocznym pd. żebrem i drogą 2B.

: Chwila odpoczynku przed wyjściem na zachodnią grań.

: Zachodnia grań Piku Germagenowa pod żandarmem tzw „Palcem”.

: Widok na południową stronę grani na Ułłukarę (4302).

: Pik Wolnej Ispanii (4200) i Bżeduch (4270) kryjące się w chmurach.

: Widok na dolinę Adył-Su przez naszą drogę północną granią.

: Do szczytu pozostał jeszcze tylko kawałek przyjemnej eksponowanej grani.

: Ostatnie metry przed szczytem.

: Ze szczytu wróciliśmy zjazdami zachodnią granią i trawersem przez wiszący lodowiec do podstawy dwóch żeber północnej grani.

: Lodospad na lodowcu Kaszka Tasz wyglądał z tej perspektywy groźnie!

: Wielkie suszenie sprzętu na biwaku przy Ryżych Skałach.

: Kolejnego dnia przeszliśmy przez lodospad na wyższe piętro lodowca Kaszka Tasz z zamiarem wyjścia na Ułłukarę (4302).

: Biwak pod Pikiem Wolnej Ispanii.

: „Tradycyjny” już widok na Elbrus.

: Na Ułłukarę wychodziliśmy zachodnim filarem z przełęczy Kaszka Tasz (3A). W dużej części drogę przechodziło się stromymi polami śnieżnymi lawirując wśród skałek.

: Wspaniałe widoki na grupę Uszby. Z lewej Czatyn (4368), w srodku Uszba Pn. (4694) i Pik Szczurowskiego (4259) z prawej.

: Kluczowy odcinek drogi -zacięcie wyprowadzające na śnieżne pola szczytowe.

: Na ostatnich skałkach przed szczytem za mną tzw. „tur”(kopczyk kamienny) gdzie zostawia się informacje o wejściu na szczyt lub przełęcz tzw. „zapiski”.

: Sam szczyt był nieco dalej i miał formę olbrzymiego śnieżnego nawisu.

: Zjazdy okazały się bardziej męczące od wejścia i trwały dłużej, głównie przez kruchość terenu w przez który prowadziły.

: Po krótkim odpoczynku w bazie wyruszyliśmy do doliny Szcheldy z zamiarem wejścia na Uszbę Północną. Na zdjęciu dolina Szcheldy i szczyt Szchelda (4320).

: Przy zakręcie doliny widok na Pik Sczurowskiego (4259) (w centrum), Uszbijski Lodospad (na prawo od niego) i ściana Szeldy po prawej.

: Po całym dniu wyczerpującego marszu dotarliśmy do Niemieckich Nocziwek pod Uszbijskim Lodospadem. Wcześnie rano zebraliśmy się by przejść lodospad przed tym jak ogrzeje go słońce i zaczną się sypać seraki.

: Przeszliśmy jedną trzecią lodospadu ale z powodu coraz bardziej psującej się pogody postanowiliśmy się wrócić na Niemieckie Nocziwki.

: Na „nocziwkach” stał kiedyś drewniany schron ale do dziś zostało z niego niewiele.

: Szczyt Sczurowskiego (4259).

: Smutne miny! Postanowiliśmy nie czekać na poprawę pogody i wracać do „bazy”. Dla chłopaków była to już druga próba wejścia na Uszbę – dwa lata wcześniej doszli do końca „noża” na północnej grani skąd musieli zjeżdzać ze względu na późną porę.

: Pogoda na kaukazie w tym sezonie nie była najlepsza. Na zdjęciu lodowiec Szchelda.

: Na osłodę po nieudanej próbie wejścia na Uszbę wybraliśmy sobie chyba nie wiele mniej ambitny cel – Donguzorun (4468). W tym celu wyruszyliśmy do doliny Jusengi skąd chcieliśmy wejść wschodnią granią na Donguz i ewentualnie zrobić trawers wszystkich trzech wierzchołków z zejściem na zachód.

: Dolina Jusengi okazała się bardzo urokliwa i cicha w porównaniu do popularnej doliny Adył Su. Minęliśmy jedynie chwilowo opustoszały posterunek pograniczników.

: Za posterunkiem pograniczników przekroczyliśmy szerokie rozlewiska Jusengi i skierowaliśmy się w stronę lodowca Wschodni Donguzorun.

: Widok na grupę Jusengi (3414). W centrum słynna przełęcz Beczo. W roku 1942 przez tą przełęcz przebiegała droga ewakuacji ludności z północnej strony Kaukazu zajmowanej przez wojska niemieckie. Przy pomocy znanych przedwojennych radzieckich alpinistów przez przełęcz przeprowadzano kobiety, dzieci a nawet przeniesiono strategiczne zapasy rud wolframu z kopalni obok Tyrnauz.

: Malutkie jeziorko na lewej morenie lodowca Wschodni Donguzorun wykorzystaliśmy do „ekstremalnych przeżyć termicznych”

: Niestety pogoda znowu się zepsuła i cały następny dzień przeżyliśmy ściśnięci w małym namiocie nie wychylając właściwie z niego nosa. Za to dwa dni później poranek powitał nas nieskazitelnym widokiem na Donguzorun. My jednak Musieliśmy wracać z powodu braku czasu – Maciek i Mateusz mieli za parę dni pociąg i nie zdążylibyśmy przejść Donguza! Za to w drodze powrotnej zostaliśmy regulaminowo „powitani” przez pograniczników którzy uznali nas za kontrabandzistów. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło i jeszcze tego samego dnia byliśmy z powrotem w Adył Su.

: Po pożegnaniu się z chłopakami wracającymi do polski, poszliśmy z Tomkiem do końca doliny na „zieloną gostinnicę”(zielony hotel) z zamiarem wyjścia na Dżantugan na który nie udało mi się wejść podczas wyjazdu w 2000 r.

: Dzantugan (3991) i Baszkara (4241) z prawej.

: Chcieliśmy wejść na Dzantugana północno-zachodnią granią (3A) ale wszyscy spotkani Rosjanie odradzali ją w tym roku więc wybraliśmy klasyczną drogę wschodnią granią (2A) przez przełęcz Dżantugan Zachodnia.

: Na Dżantugańskim Plato, widok na pn. ścianę masywu Gadył (4120) – Baszkara (4241).

: Ostatnie metry przed szczytem. Z tyłu, na lodowcu, widoczna olbrzymia lawina kamienna powstała w poprzednim roku po upadku tzw. „skał Aristowa”.

: Tomek na szczycie. Za nim Ułłukara (4320).

: Widok na dolinę Adył Su.

: Widok na północny wschód. Na pierwszym planie Trapecja (3740) i WIAtau (3820) z lewej. Z tyłu Tjutiubaszi (4460) i Dzajłyk (4533).

: Zjazd kuluarem.

: Po zejściu przez lodospad z przełęczy Dżantugan Zachodnia.

: „Impresje dżantugańskie”. Czyli wiele zastosowań okularów przeciwsłonecznych. Jako filtr…

: … i jako lusterko 🙂

: Po powrocie w dół doliny spotkaliśmy znajomego Ukraińca Ihora Karabina który przyjechał tu z grupą chcącą wyjść na Elbrus. Na razie trenowali i aklimatyzowali się w rejonie lodowca Kaszka Tasz. Razem z Ukraińcami przyjechało do doliny dwóch Czechów Martin i Peter. Zgadaliśmy się z Czechami i postanowiliśmy że razem spróbujemy jeszcze raz wejść na Uszbę.

: W oczekiwaniu na Czechów którzy chcieli jeszcze zaaklimatyzować się na jakimś prostym szczycie w końcu doliny odpoczywamy z Tomkiem na Szachtiorskich Stajankach pod Kaszka Taszem.

: A z biwaku widać o dziwo… Elbrus :).

: W końcu ruszamy ponownie do doliny Szcheldy i po siedmiu godzinach marszu docieramy pod Uszbijski Lodosad.

: Mgły rozwiewają się nad Uszbijskim Lodospadem. Oswietlony porannym słońcem szczyt Uszby Północnej (4694).

: Jest już koniec sierpnia i lodospad jest już mocno podtajały – pootwierało się dużo nowych szczelin od czasu naszej pierwszej próby.

: Przed jedną ze szczelin spotykamy dwóch Austriaków którzy nie mogą sobie poradzić z jej przejściem. Ustępują nam miejsca i za chwile po zrzuconej przez Czechów poręczówce wszyscy jesteśmy po drugiej stronie szczeliny.

: Zbliżamy się do Uszbijskiego Plato (ok. 4000 m) i słońce zaczyna już mocno operować na lodospadzie.

: „krok za krokiem, krok za kroczkiem…”

: Przed nami tzw.„poduszka” przez którą wiedzie klasyczna droga na Uszbę.

: Rozbijamy namiot na plato pod „poduszką”.

: Polsko-Czesko-Austriacki obóz na granicy Rosyjsko-Gruzińskiej.

: Klasyczne kaukaskie ujęcie – Szchelda i Elbrus z Uszbijskiego Plato.

: Następnego dnia nie czuje się najlepiej i zostaje w namiocie. Chłopaki wychodzą na wystający ponad plato ze wschodniej strony Czatyn (4310).

: Widok z Czatyna na Uszbę Północną (4693). Widać tzw. „nóż” którym prowadzi droga klasyczna (4A). Poniżej szczyt Małej Uszby (4200).

: Zejście z Czatyna. W dole pod dużą szczeliną widoczne nasze namioty.

: W namiocie umilamy sobie czas grami w „pamięć”.

: Kolejnego dnia ja i Czesi ruszamy na Uszbę drogą klasyczną północną granią. Na zdjęciu przechodzimy tzw „skały nastienki”…

: …na tzw. „nożu” trafiamy na bardzo dobre warunki – twardy śnieg (firn) w którym łatwo wybijać stopnie i przechodzimy go częściowo z lotną asekuracją.

: Na grani trzeba uważać na nawisy.

: Dzięki dobrym warunkom śniegowym udało nam się wejść na szczyt w 3,5 godziny!

: „Klarujemy” liny do zejścia.

: Widok na południowy szczyt Uszby (4710).

: Donguz Orun i Elbrus.

: Zjazdy trwają dłużej niż wejście chociaż używamy tzw. śruby samowykręcającej nazywanej przez rosjan „wiertalot”(śmigłowiec).

: Po 8 godzinach od wyjścia jesteśmy z powrotem na plato.

: Kolejny bezchmurny poranek . Koniec sierpnia w tym sezonie był bardzo pogodny.

: Uszba.

: Tego poranka zwijamy namiot i schodzimy z Uszbinskiego Plato.

: „Dziarsko” ruszyliśmy w Uszbiński lodospad.

: Zejście Uszbinskim Lodospadem nie jest ani łatwe ani bezpieczne. Sporo czasu zajmują nam zjazdy z seraków.

: Spieszymy się zanim słońce oprze się na lodospadzie co grozi lawinami.

: Szcześliwi i bezpieczni na lodowcu Szheldy.

: Dwa dni później po ponownym spotkaniu z Ukraińcami i odbyciu tradycyjnej „internacjonalistycznej” imprezy pożegnalnej w alpłagierze „Elbrus” wracamy do Piatigorska wynajętym autobusem marki PAZ. W połowie drogi zostajemy zatrzymani przez milicję prowadzącą w okolicy „operację kontrterrorystyczną”. Dochodzące z niedalekiej wioski serie z automatu przyprawiły nas o szybsze bicie serca, ale największym problemem okazał się stan techniczny autobusu którym jechaliśmy. Funkcjonariusze chcący popisać się przed przebywającym na posterunku szefem Milicji republiki Kabardyno – Bałkarii zarekwirowali dowód rejestracyjny rozsypującego się PAZika. Na szczęście po dłuższych negocjacjach załatwili nam inny transport i na czas dotarliśmy na pociąg do Piatigorska.

: Razem z ukraińską grupą zajęliśmy praktycznie cały wagon „płackartny” do Kijowa.

: Wspólne zdjęcie pożegnalne na dworcu w Kijowie.

Fotorelacja z wyprawy alpinistycznej na Kaukaz – w rejon doliny Adył Su.

Podczas tego wyjazdu większość czasu spędziliśmy w dolinie Adył Su. Na zdjęciu na pierwszym planie szczyty Czegetkara (3667) i Pik Germagenowa (3993), z tyłu wyłania się Dżantugan (3991) a z lewej Czegettau (4102) i Trapecia (3740).

Naszą „bazę” urządziliśmy na polanie Koszej obok byłego alpłagieru „Dżantugan”. Obok przepływa rzeka Adył Su która tego roku wyglądała szczególnie groźnie.

Działalność górską zaczęliśmy od „przywitania” się z lodowcem. Ponieważ dla znajomych z „grupy skarżyskiej” było to pierwsze zetknięcie się z lodowcem musieliśmy urządzić krótkie szkolenie w poruszaniu się po stromym lodzie i asekuracji lotnej.

Tradycyjnie już na szkółkę lodowcową wybraliśmy się na lodowiec Kaszka Tasz.

Pierwszym szczytem na który chcieliśmy wyjść była Czegetkara w związku z czym podeszliśmy na biwak przy Turich Ozierach. Biwak okazał się bardzo widokowy. Widok na Elbrus (5642) „przez” dolinę Adył Su.

Widok na drugą stronę doliny z lewej Andyrczi (3913) a z prawej Kurmyczi (4050).

Czegetakara (3667) z lewej i Pik Germagenowa (3993) z prawej.

Rano podchodzimy przez lodowiec na przełęcz pomiedzy Czegetkarą i Pikiem Germagenowa.

Kopuła szczytowa Czegetkary i pd. żebro którym prowadzi droga o trudnościach 2B w skali rosyjskiej.

Widok na wschód – Dżantugan (3991) i Baszkara (4241) w chmurach.

Skała jest wyjątkowo lita jak na ten rejon choć i tak kamienie latają od czasu do czasu.

W chmurach na szczycie Czegetkary.

Zjazdy na przełęcz.

Po zejściu na polanę Koszej spotkalismy się z Maćkiem i Mateuszem którzy od tygodnia działali już w dolinie Adyr Su. Grupa „skarżyska” z którą weszliśmy na Czegetkarę odłączyła się i samodzielnie „działała” w dolinie i na Elbrusie.

Pierwszym wspólnym celem (moim, Tomka, Maćka i Mateusza) miał być Pik Germagenowa (3993)(Na zdjęciu). Przeszliśmy w tym celu w górę doliny lodowca Kaszka Tasz.

Górna część lodowca Kaszka Tasz. W centrum Pik Wolnej Ispanii (4200) a z prawej Bżeduch (4270).

Rozłożyliśmy się na biwaku przy Ryżych Skałach. Z tyłu widoczna północna grań (3A) którą wychodziliśmy na Pik Germagenowa.

Na grani – przed nami kluczowy odcinek drogi kopuła szczytowa z dwoma żebrami północnej grani. Poza trudną 30 metrową mikstową ścianką musieliśmy torować drogę bez asekuracji w stromym mokrym śniegu po pas.

Majestatyczny Elbrus widać prawie z każdej góry w dolinie Adył Su.

Grupa Donguz Oruna (4468).

Czegetkara z widocznym pd. żebrem i drogą 2B.

Chwila odpoczynku przed wyjściem na zachodnią grań.

Zachodnia grań Piku Germagenowa pod żandarmem tzw „Palcem”.

Widok na południową stronę grani na Ułłukarę (4302).

Pik Wolnej Ispanii (4200) i Bżeduch (4270) kryjące się w chmurach.

Widok na dolinę Adył-Su przez naszą drogę północną granią.

Do szczytu pozostał jeszcze tylko kawałek przyjemnej eksponowanej grani.

Ostatnie metry przed szczytem.

Ze szczytu wróciliśmy zjazdami zachodnią granią i trawersem przez wiszący lodowiec do podstawy dwóch żeber północnej grani.

Lodospad na lodowcu Kaszka Tasz wyglądał z tej perspektywy groźnie!

Wielkie suszenie sprzętu na biwaku przy Ryżych Skałach.

Kolejnego dnia przeszliśmy przez lodospad na wyższe piętro lodowca Kaszka Tasz z zamiarem wyjścia na Ułłukarę (4302).

Biwak pod Pikiem Wolnej Ispanii.

„Tradycyjny” już widok na Elbrus.

Na Ułłukarę wychodziliśmy zachodnim filarem z przełęczy Kaszka Tasz (3A). W dużej części drogę przechodziło się stromymi polami śnieżnymi lawirując wśród skałek.

Wspaniałe widoki na grupę Uszby. Z lewej Czatyn (4368), w srodku Uszba Pn. (4694) i Pik Szczurowskiego (4259) z prawej.

Kluczowy odcinek drogi -zacięcie wyprowadzające na śnieżne pola szczytowe.

Na ostatnich skałkach przed szczytem za mną tzw. „tur”(kopczyk kamienny) gdzie zostawia się informacje o wejściu na szczyt lub przełęcz tzw. „zapiski”.

Sam szczyt był nieco dalej i miał formę olbrzymiego śnieżnego nawisu.

Zjazdy okazały się bardziej męczące od wejścia i trwały dłużej, głównie przez kruchość terenu w przez który prowadziły.

Po krótkim odpoczynku w bazie wyruszyliśmy do doliny Szcheldy z zamiarem wejścia na Uszbę Północną. Na zdjęciu dolina Szcheldy i szczyt Szchelda (4320).

Przy zakręcie doliny widok na Pik Sczurowskiego (4259) (w centrum), Uszbijski Lodospad (na prawo od niego) i ściana Szeldy po prawej.

Po całym dniu wyczerpującego marszu dotarliśmy do Niemieckich Nocziwek pod Uszbijskim Lodospadem. Wcześnie rano zebraliśmy się by przejść lodospad przed tym jak ogrzeje go słońce i zaczną się sypać seraki.

Przeszliśmy jedną trzecią lodospadu ale z powodu coraz bardziej psującej się pogody postanowiliśmy się wrócić na Niemieckie Nocziwki.

Na „nocziwkach” stał kiedyś drewniany schron ale do dziś zostało z niego niewiele.

Szczyt Sczurowskiego (4259).

Smutne miny! Postanowiliśmy nie czekać na poprawę pogody i wracać do „bazy”. Dla chłopaków była to już druga próba wejścia na Uszbę – dwa lata wcześniej doszli do końca „noża” na północnej grani skąd musieli zjeżdzać ze względu na późną porę.

Pogoda na kaukazie w tym sezonie nie była najlepsza. Na zdjęciu lodowiec Szchelda.

Dolina Jusengi okazała się bardzo urokliwa i cicha w porównaniu do popularnej doliny Adył Su. Minęliśmy jedynie chwilowo opustoszały posterunek pograniczników.

Za posterunkiem pograniczników przekroczyliśmy szerokie rozlewiska Jusengi i skierowaliśmy się w stronę lodowca Wschodni Donguzorun.

Malutkie jeziorko na lewej morenie lodowca Wschodni Donguzorun wykorzystaliśmy do „ekstremalnych przeżyć termicznych”

Po pożegnaniu się z chłopakami wracającymi do polski, poszliśmy z Tomkiem do końca doliny na „zieloną gostinnicę”(zielony hotel) z zamiarem wyjścia na Dżantugan na który nie udało mi się wejść podczas wyjazdu w 2000 r.

Dzantugan (3991) i Baszkara (4241) z prawej.

Chcieliśmy wejść na Dzantugana północno-zachodnią granią (3A) ale wszyscy spotkani Rosjanie odradzali ją w tym roku więc wybraliśmy klasyczną drogę wschodnią granią (2A) przez przełęcz Dżantugan Zachodnia.

Na Dżantugańskim Plato, widok na pn. ścianę masywu Gadył (4120) – Baszkara (4241).

Ostatnie metry przed szczytem. Z tyłu, na lodowcu, widoczna olbrzymia lawina kamienna powstała w poprzednim roku po upadku tzw. „skał Aristowa”.

Tomek na szczycie. Za nim Ułłukara (4320).

Widok na dolinę Adył Su.

Widok na północny wschód. Na pierwszym planie Trapecja (3740) i WIAtau (3820) z lewej. Z tyłu Tjutiubaszi (4460) i Dzajłyk (4533).

Zjazd kuluarem.

Po zejściu przez lodospad z przełęczy Dżantugan Zachodnia.

„Impresje dżantugańskie”. Czyli wiele zastosowań okularów przeciwsłonecznych. Jako filtr…

… i jako lusterko 🙂

W oczekiwaniu na Czechów którzy chcieli jeszcze zaaklimatyzować się na jakimś prostym szczycie w końcu doliny odpoczywamy z Tomkiem na Szachtiorskich Stajankach pod Kaszka Taszem.

A z biwaku widać o dziwo… Elbrus :).

W końcu ruszamy ponownie do doliny Szcheldy i po siedmiu godzinach marszu docieramy pod Uszbijski Lodosad.

Mgły rozwiewają się nad Uszbijskim Lodospadem. Oswietlony porannym słońcem szczyt Uszby Północnej (4694).