Ałtaj - Grzbiet Północnoczujski (2002)

Fotorelacja z wyprawy na Ałtaj.

Na tą wyprawę pojechaliśmy w trójkę Robert, Kuba i Ja. Dla mnie był to już drugi wyjazd w góry Ałtaj. W góry dotarliśmy pociągiem z Brześcia do Bijska z przesiadką w Nowosybirsku. Potem autobusem do Gornoałtajska. Naszym pierwotnym celem był masyw Tawan Bogd i plato Ukok ale niestety nie udało nam się na miejscu uzyskać pozwolenia na przebywanie w strefie przygranicznej. Zmodyfikowaliśmy więc plan i wybraliśmy się w Góry Północnoczujskie. Działaliśmy w dolinie Aktru gdzie zdobyliśmy parę szczytów w tym najwyższy Aktru (4044 m). Poszwędaliśmy się także po podnóżach pasma Północnoczujskiego oglądając m.in. malownicze plato Esztykel i tajemnicze petroglify Kalbak-Tasz. W drodze powrotnej wybraliśmy się także z Gornoałtajska do nieodległej wioski Birulia gdzie zwiedziliśmy jedną z jaskiń „ałtajskiego krasu”. Zwiedziliśmy również Nowosybirsk, gdzie przebywaliśmy „w gościach” u poznanej w górach rodziny oraz Moskwę w której spędziliśmy dwa dni. Z uwagi na stracony w Moskwie aparat niestety dokumentacja fotograficzna z wyjazdu nie jest pełna. Cały wyjazd trwał ponad miesiąc.

: Po całodniowej podróży autobusem z Gorno Ałtajska do Aktasza, wieczorem rozłożyliśmy się na brzegu Czuji za Aktaszem. Razem z nami podróżowała trójka Rosjan z Nowosybirska wybierająca się na Maszej (4177) – najwyższy szczyt Gór Północnoczujskich.

: Razem z Rosjanami wybraliśmy się na „przechadzkę” wzdłuż Czuji do ujścia rzeki Maszej.

: Rzeka Czuja w tym miejscu tworzy tzw. Mażojskie kaskady, najtrudniejszy odcinek na trasie spływu rzeką.

: Przed nami panorama Gór Północnoczujskich (Северо-Чуйский хребет). U dołu rzeka Maszej.

: Następnego dnia od rana próbujemy złapać stopa do Kuraja skąd mamy zamiar dotrzeć do doliny Aktru. Stoimy przy trasie federalnej M52 zwanej Czujskim Traktem (Чуйский тракт).

: Ruch na Czujskim Trakcie nie jest duży!!

: Udało się nam złapać kierowcę UAZa jadącego razem z żoną do Kuraju. Kierowca zgodził się nas podwieźć do „alpłagieru” ( bazy alpinistycznej) w dolinie Aktru (Актру), pomimo tego że nie znał drogi i nie zdawał sobie sprawy z jej trudności.

: Kuraj. W najmniejszych nawet wioskach spotkać można pomniki poświęcone pochodzącym z danej miejscowości ofiarom Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Często wykonane są przez miejscowych „narodnych umielców”.

: Po drodze przez Kurajski Step (Курайская степь) podziwiamy kurchany z okresu starotureckiego (VIII-IV n.e). Za nami widoczna dolina Aktru.

: Nasz kierowca pyta o drogę napotkanych ludzi. Charakterystyczną formą morfologiczną dla krajobrazu Kurajskiego Stepu są gigantyczne ripplemarki (pręgi faliste) tworzone przez wody powodziowe. Są jednak słabo widoczne na tym zdjęciu.

: Ałtajska chata na Kurajskim stepie.

: Byliśmy pod wrażeniem możliwości UAZ-a i umiejętności kierowcy. Okazało się, że jest na wszystko przygotowany. Po przejechaniu głębokiego brodu i zalaniu zapłonu na szybko wymienił kopułkę rozdzielacza na zapasową suchą i pojechaliśmy dalej.

: Było już po południu i rzeka Aktru (Актру) była mocno wezbrana od tających w ciągu dnia lodowców, a nam pozostało do bazy jeszcze ok. 8 km po rozlewiskach dna doliny. Kierowca nie dawał za wygraną i dowiózł nas do samej bazy, choć spocony po przejechaniu parunastu głębokich i mętnych odnóg rzeki.

: W „alplagierze” znajduje się baza ratowników МЧС (Ministerstwa Spraw Nadzwyczajnych) i parę budynków czasowo zamieszkałych, wyżej znajduje się baza turystyczna dla bogatszej klienteli.

: W otaczającym bazę lasku są liczne miejsca przygotowane pod namioty.

: Okolice porośnięte są modrzewiową tajgą z domieszką sosny syberyjskiej (Pinus sibirica). Zaczynał się właśnie sezon na zbiór nasion sosny nazywanych „orzeszkami cedrowymi”.

: Wokół rosnie duża ilość krzaków „żymłosti” (жимолост голуба́я) czyli wiciokrzewu sinego (Lonicera caerulea), w polsce uprawiany jako „jagoda kamczacka”. Owoce żymłosti są bogate w witaminy, a przede wszystkim w witaminę C i stanowią znakomity substytut cytryny w tajdze.

: Obok nas biwakowały dwie rodziny z Nowosybirska z którymi szybko się zaprzyjaźniliśmy. W drodze powrotnej do polski gościliśmy u nich przez trzy dni.

: Pierwszym naszym celem był szczyt o nazwie Kupoł Triech Ozier (3556 m ), drogą 1B w skali rosyjskiej.

: Na błotnistym plato pod szczytem znajdują się niewielkie jeziorka od których szczyt bierze nazwę.

: Kupoł Triech Ozier (Купол Трех Озёр) (3556m).

: Pod szczytem stoi jedna z paru chatek glacjologów funkcjonujących w tym rejonie. W razie konieczności można się w nich przespać. Za nami szczyt Karatasz (3534m).

: Po drodze znaleźliśmy rogi koziorożca syberyjskiego (Capra sibirica).

: Łatwym połogim lodowcem wychodzi się na kopulasty szczyt.

: Na szczycie fantastyczny chaos kamiennych płyt. Szczyty w otoczeniu doliny Aktru zbudowane są w znacznym stopniu z łupków metamorficznych.

: Widok na pasmo Południowoczujskie (Южно-Чуйский хребет).(patrz→wyjazd z 2008 roku)

: Szczyt Śnieżnyj (3800).

: Po prawej lodowiec Bolszoj Aktru i szczyt Aktru (Актру)(4044) najwyższy szczyt w otoczeniu doliny. Z lewej z tyłu widoczny masyw Maszeja (4173m).

: Naszym następnym celem był lodowiec Bolszoj Aktru (Большой Актру).

: Wkładamy raki po zejściu z moreny na lodowiec.

: Na lewej morenie lodowca nad jeziorkiem znajduje się jeszcze jedna chatka glacjologów w niej zamieszkaliśmy.

: Następnego dnia wyszliśmy na górne piętro lodowca, ale ze względu na złą pogodę nie wchodziliśmy na żaden szczyt.

: Lodowiec Bolszoj Aktru należy do „najgrubszych” na Ałtaju, jego miąższość sięga 340-tu metrów. Długość lodowca dochodzi do 8 km.

: W pewnym momencie zauważyliśmy mały ciemny przedmiot staczający się na nas z górnej części lodowca. Gdy podskakujący punkt przybliżył się do nas okazało się że jest to… wiewiórka! Minęła nas łukiem i pognała w dół lodowca znikając nam z oczu.

: W chatce mieszkała już czwórka Rosjan z Petersburga z psem „Żuliettą”. Pies dołączył do nich w bazie na dole i nie dał się odgonić wiec razem z nim wyszli już na Kupoł Triech Ozier.

: Postanowiliśmy razem z Rosjanami wejść na szczyt Aktru. Pies który został w chatce z jedną z Rosjanek uciekł. Przybiegł do nas przechodząc uszczelinioną część lodowca. Z wesołym merdaniem dołączył do naszej grupy przy wejściu w żleb.

: Pokonujemy uszczeliniony lodospad w środkowej części lodowca.

: Podchodzimy pod żleb wyprowadzający na wschodnią grań Aktru.

: Żlebem wychodzimy na wschodnią grań Aktru (4044) którą prowadzi droga 3A (trudność wg skali rosyjskiej). Po prawej od nas wesoła „żulia”!

: Na wschodniej grani Aktru. Rosjanie razem z psem zostali z tyłu.

: Pod wieczór znajdujemy świetne miejsce na biwak w zacisznym gnieździe na grani.

: Wietrzny poranek na grani.

: „Morze gór”!

: Likwidujemy biwak i kontynujemy wspinaczkę razem z Rosjnami i oczywiście „Żulietta” prawdziwym psem alpinistą!

: Do szczytu zostało niewiele – kawałek grani, obejście skalnego „żandarma” i stromy śnieżny sierp.

: Przy obejściu „żandarma” na grani musieliśmy zjechać kawałek na południową ścianę i wspiąć się z powrotem na grań żlebem.

: Końcowy odcinek grani. W dole Kurajski Step.

: Na szczycie! Delektujemy się krówkami bielskiej Spółdzielni „Pokój” – mini sponsora wyjazdu!

: Widok na grupę Maszeja (Maaszej-basz -4177 m) – najwyższego szczytu pasma Północnoczujskiego.

: Szczyt Kurkurek (3989).

: Schodziliśmy zachodnią granią z której zjechaliśmy następnie po stromym stoku śnieżno-lodowym na połogi lodowiec. Pies zjeżdżał razem z nami bez asekuracji na tylnych łapach i zadzie zatrzymując się na asekurujących na stanowiskach ludziach.

: Po zejściu do bazy „Żulietta” znalazła sobie lepsze psie towarzystwo i przestała się interesować ludźmi:).

: Zostaliśmy w bazie jeszcze parę dni robiąc krótkie wycieczki po okolicy. Skorzystaliśmy też ze znajdującej się w bazie „bani”(rosyjska sauna). By ją nagrzać musieliśmy narąbać drewna.

: Porzucona w bazie legendarna ciężarówka ZIŁ 157. Fenomenalne zdolności terenowe zawdzięczała systemowi centralnej regulacji ciśnienia w kołach. Takimi maszynami Związek Radziecki „cywilizował” Syberię. Na kabinie napis „Nie śmiecić!”

: Kamienna lawina na ścianie Karatasza (3534) widziana z bazy.

: Widok na Kupoł Triech Ozier z podejścia na przełęcz Uczitiel.

: Skorzystaliśmy z przybycia do bazy kolejnej radzieckiej jeżdżącej legendy – ciężarówki GAZ 66 i zabraliśmy się w dół doliny do mostu na Aktru.

: Postój w drodze do wylotu doliny.

: Za mostem u wylotu doliny znowu nałożyliśmy plecaki i wybraliśmy się na trekking przez uroczysko Esztykel do doliny Maszeja.

: Uroczysko Esztykel jest polodowcowym plato pokrytym jeziorkami i bagnami na wysokości ok. 1800m.

: Największe jezioro na plato to jezioro Dżangyskol.

: Nad jeziorem stoją opuszczone auły – czyli tradycyjne ałtajskie drewniane jurty kryte korą.

: Uroczysko wykorzystywane jest jako letnie pastwisko dla krów.

: W jednym z zamieszkałych aułów wymieniliśmy niepotrzebne już nam repsznury na mleko i jajka. W następnej zostaliśmy ugoszczeni herbatą, konfiturami z poziomek i białym serem.

: W modrzewiowym lasku w którym zatrzymaliśmy się na noc było takie zatrzęsienie maślaków że wystarczyło tylko wychylić się z namiotu żeby nazbierać ich całą menażkę!

: Namiot rozłożyliśmy na krzaczkach „brusinki” czyli borówki brusznicy (Vaccinium vitis-idaea).

: Mroźny poranek podarował nam niesamowite widoki na masyw Kurkurek (3982).

: Mgły podnoszą się znad jeziora Karakol.

: Mroźny ałtajski poranek.

: Obchodzimy jezioro Karakol i kierujemy się do doliny Maszeja.

: W drodze do doliny Maszeja.

: Dochodzimy do ujścia Maszeja do Czuji. W tym miejscu znajduje się most i baza turystyczna – kamping i bania.

: Bania (rosyjska sauna) z kąpielą w lodowatym Maszeju zostawia niezapomniane wrażenia.

: W końcu możemy zjeść świeży chleb pieczony przez pracowników bazy.

: Próbujemy nawet złowić jakieś ryby wypożyczonymi wędkami. Nie znając się na tym, nie osiągamy oczywiście żadnych rezultatów

: Do Górno-Ałtajska wracamy razem z pracownikiem bazy jego UAZem „buchanką”.

: Po drodze w dolinie Czuji oglądamy kamienne stele zwane niekiedy „kamieniami jeleni”. Ten „kamienny wojownik” Adyr-Kan pochodzi z okresu scytyjskiego ok. VII w. p.n.e.

: Niedaleko od steli znajduje się jedno z większych na ałtaju skupisko rytów naskalnych Kalbak-Tasz. Około 5 tysięcy petroglifów przedstawia przede wszystkim zwierzęta i sceny polowań.Ryty pochodzą z różnych okresów – najstarsze szacowane są na 6-4 tysiąclecie przed Chrystusem (neolit). Najwięcej rysunków pochodzi z okresu brązu (3-1 tyś. do n.e) oraz scytyjskiego (1 tyś. – do n.e) i tureckiego (IV-X w. n.e.)

: Najstarsze neolityczne rysunki przedstawiają zwierzęta, głównie jelenie.

: Późniejsze rysunki przedstawiają figury ludzi, szamanów i sceny polowań. Najmłodsze są napisy runiczne z okresu tureckiego.

: Niektóre z petroglifów jak na przykład ten, nie zostały dotychczas jednoznacznie zinterpretowane przez naukowców. Ten rysunek prawdopodobnie przedstawia szamana w stroju rytualnym.

: Koło wioski Inia oglądamy kolejne kamienne stele – ich wiek szacowany jest na VIII-VII w. p.n.e.

: W ałtajskich wioskach często spotkać można drewniane rzeźbione „koniowiązy”.

: Remontowana droga na przełęczy Cziki Taman.

: Drewniane płotki przeciwśnieżne na przełęczy Semińskiej. Okolice przełęczy porastają sosny syberyjskie (Pinus sibirica) zwane również cedrami syberyjskimi.

: Z Górno-Ałtajska przejechaliśmy się do położonej paręnaście kilometrów na pd.-wsch. wioski Birjulja by zwiedzić którąś z jaskiń znajdujących się blisko wioski. Na miejscu spotkał nas dyrektor miejscowej szkoły i po krótkiej rozmowie oddelegował do naszej dyspozycji jako przewodników, zwolnionych z zajęć dwóch chłopaków. Jeden skoczył do domu po rower a drugi po konia i taką oto „ekspedycją” ruszyliśmy malowniczą doliną do jaskini o dźwięcznej nazwie Jebulińska. Po drodze chłopaki zapoznawali nas z różnorodnymi sposobami na wykorzystanie konopi siewnej (Cannabis sativa). Roślina ta występuje tam w stanie dzikim w bardzo dużych ilościach tworząc wielkie pola wysokich „krzaczorów”. Niestety z przyczyn technicznych nie mamy zdjęć z jaskini.

: W oczekiwaniu na autobus. Miejscowe „urwipołcie” z krzakami konopi zaczepionymi do rowerów!

: W drodze powrotnej gościliśmy u poznanych w górach Rosjan z Nowosybirska. Zwiedziliśmy miedzy innymi nowosybirskie zoo.

Fotorelacja z wyprawy na Ałtaj.

Po całodniowej podróży autobusem z Gorno Ałtajska do Aktasza, wieczorem rozłożyliśmy się na brzegu Czuji za Aktaszem. Razem z nami podróżowała trójka Rosjan z Nowosybirska wybierająca się na Maszej (4177) – najwyższy szczyt Gór Północnoczujskich.

Razem z Rosjanami wybraliśmy się na „przechadzkę” wzdłuż Czuji do ujścia rzeki Maszej.

Rzeka Czuja w tym miejscu tworzy tzw. Mażojskie kaskady, najtrudniejszy odcinek na trasie spływu rzeką.

Przed nami panorama Gór Północnoczujskich (Северо-Чуйский хребет). U dołu rzeka Maszej.

Następnego dnia od rana próbujemy złapać stopa do Kuraja skąd mamy zamiar dotrzeć do doliny Aktru. Stoimy przy trasie federalnej M52 zwanej Czujskim Traktem (Чуйский тракт).

Ruch na Czujskim Trakcie nie jest duży!!

Udało się nam złapać kierowcę UAZa jadącego razem z żoną do Kuraju. Kierowca zgodził się nas podwieźć do „alpłagieru” ( bazy alpinistycznej) w dolinie Aktru (Актру), pomimo tego że nie znał drogi i nie zdawał sobie sprawy z jej trudności.

Kuraj. W najmniejszych nawet wioskach spotkać można pomniki poświęcone pochodzącym z danej miejscowości ofiarom Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Często wykonane są przez miejscowych „narodnych umielców”.

Po drodze przez Kurajski Step (Курайская степь) podziwiamy kurchany z okresu starotureckiego (VIII-IV n.e). Za nami widoczna dolina Aktru.

Nasz kierowca pyta o drogę napotkanych ludzi. Charakterystyczną formą morfologiczną dla krajobrazu Kurajskiego Stepu są gigantyczne ripplemarki (pręgi faliste) tworzone przez wody powodziowe. Są jednak słabo widoczne na tym zdjęciu.

Ałtajska chata na Kurajskim stepie.

Byliśmy pod wrażeniem możliwości UAZ-a i umiejętności kierowcy. Okazało się, że jest na wszystko przygotowany. Po przejechaniu głębokiego brodu i zalaniu zapłonu na szybko wymienił kopułkę rozdzielacza na zapasową suchą i pojechaliśmy dalej.

W „alplagierze” znajduje się baza ratowników МЧС (Ministerstwa Spraw Nadzwyczajnych) i parę budynków czasowo zamieszkałych, wyżej znajduje się baza turystyczna dla bogatszej klienteli.

W otaczającym bazę lasku są liczne miejsca przygotowane pod namioty.

Okolice porośnięte są modrzewiową tajgą z domieszką sosny syberyjskiej (Pinus sibirica). Zaczynał się właśnie sezon na zbiór nasion sosny nazywanych „orzeszkami cedrowymi”.

Obok nas biwakowały dwie rodziny z Nowosybirska z którymi szybko się zaprzyjaźniliśmy. W drodze powrotnej do polski gościliśmy u nich przez trzy dni.

Pierwszym naszym celem był szczyt o nazwie Kupoł Triech Ozier (3556 m ), drogą 1B w skali rosyjskiej.

Na błotnistym plato pod szczytem znajdują się niewielkie jeziorka od których szczyt bierze nazwę.

Kupoł Triech Ozier (Купол Трех Озёр) (3556m).

Pod szczytem stoi jedna z paru chatek glacjologów funkcjonujących w tym rejonie. W razie konieczności można się w nich przespać. Za nami szczyt Karatasz (3534m).

Po drodze znaleźliśmy rogi koziorożca syberyjskiego (Capra sibirica).

Łatwym połogim lodowcem wychodzi się na kopulasty szczyt.

Na szczycie fantastyczny chaos kamiennych płyt. Szczyty w otoczeniu doliny Aktru zbudowane są w znacznym stopniu z łupków metamorficznych.

Widok na pasmo Południowoczujskie (Южно-Чуйский хребет).(patrz→wyjazd z 2008 roku)

Szczyt Śnieżnyj (3800).

Po prawej lodowiec Bolszoj Aktru i szczyt Aktru (Актру)(4044) najwyższy szczyt w otoczeniu doliny. Z lewej z tyłu widoczny masyw Maszeja (4173m).

Naszym następnym celem był lodowiec Bolszoj Aktru (Большой Актру).

Wkładamy raki po zejściu z moreny na lodowiec.

Na lewej morenie lodowca nad jeziorkiem znajduje się jeszcze jedna chatka glacjologów w niej zamieszkaliśmy.

Następnego dnia wyszliśmy na górne piętro lodowca, ale ze względu na złą pogodę nie wchodziliśmy na żaden szczyt.

Lodowiec Bolszoj Aktru należy do „najgrubszych” na Ałtaju, jego miąższość sięga 340-tu metrów. Długość lodowca dochodzi do 8 km.

W pewnym momencie zauważyliśmy mały ciemny przedmiot staczający się na nas z górnej części lodowca. Gdy podskakujący punkt przybliżył się do nas okazało się że jest to… wiewiórka! Minęła nas łukiem i pognała w dół lodowca znikając nam z oczu.

W chatce mieszkała już czwórka Rosjan z Petersburga z psem „Żuliettą”. Pies dołączył do nich w bazie na dole i nie dał się odgonić wiec razem z nim wyszli już na Kupoł Triech Ozier.

Postanowiliśmy razem z Rosjanami wejść na szczyt Aktru. Pies który został w chatce z jedną z Rosjanek uciekł. Przybiegł do nas przechodząc uszczelinioną część lodowca. Z wesołym merdaniem dołączył do naszej grupy przy wejściu w żleb.

Pokonujemy uszczeliniony lodospad w środkowej części lodowca.

Podchodzimy pod żleb wyprowadzający na wschodnią grań Aktru.

Żlebem wychodzimy na wschodnią grań Aktru (4044) którą prowadzi droga 3A (trudność wg skali rosyjskiej). Po prawej od nas wesoła „żulia”!

Na wschodniej grani Aktru. Rosjanie razem z psem zostali z tyłu.

Pod wieczór znajdujemy świetne miejsce na biwak w zacisznym gnieździe na grani.

Wietrzny poranek na grani.

„Morze gór”!

Likwidujemy biwak i kontynujemy wspinaczkę razem z Rosjnami i oczywiście „Żulietta” prawdziwym psem alpinistą!

Do szczytu zostało niewiele – kawałek grani, obejście skalnego „żandarma” i stromy śnieżny sierp.

Przy obejściu „żandarma” na grani musieliśmy zjechać kawałek na południową ścianę i wspiąć się z powrotem na grań żlebem.

Końcowy odcinek grani. W dole Kurajski Step.

Na szczycie! Delektujemy się krówkami bielskiej Spółdzielni „Pokój” – mini sponsora wyjazdu!

Widok na grupę Maszeja (Maaszej-basz -4177 m) – najwyższego szczytu pasma Północnoczujskiego.

Szczyt Kurkurek (3989).

Schodziliśmy zachodnią granią z której zjechaliśmy następnie po stromym stoku śnieżno-lodowym na połogi lodowiec. Pies zjeżdżał razem z nami bez asekuracji na tylnych łapach i zadzie zatrzymując się na asekurujących na stanowiskach ludziach.

Po zejściu do bazy „Żulietta” znalazła sobie lepsze psie towarzystwo i przestała się interesować ludźmi:).

Zostaliśmy w bazie jeszcze parę dni robiąc krótkie wycieczki po okolicy. Skorzystaliśmy też ze znajdującej się w bazie „bani”(rosyjska sauna). By ją nagrzać musieliśmy narąbać drewna.

Porzucona w bazie legendarna ciężarówka ZIŁ 157. Fenomenalne zdolności terenowe zawdzięczała systemowi centralnej regulacji ciśnienia w kołach. Takimi maszynami Związek Radziecki „cywilizował” Syberię. Na kabinie napis „Nie śmiecić!”

Kamienna lawina na ścianie Karatasza (3534) widziana z bazy.

Widok na Kupoł Triech Ozier z podejścia na przełęcz Uczitiel.

Skorzystaliśmy z przybycia do bazy kolejnej radzieckiej jeżdżącej legendy – ciężarówki GAZ 66 i zabraliśmy się w dół doliny do mostu na Aktru.

Postój w drodze do wylotu doliny.

Za mostem u wylotu doliny znowu nałożyliśmy plecaki i wybraliśmy się na trekking przez uroczysko Esztykel do doliny Maszeja.

Uroczysko Esztykel jest polodowcowym plato pokrytym jeziorkami i bagnami na wysokości ok. 1800m.

Największe jezioro na plato to jezioro Dżangyskol.

Nad jeziorem stoją opuszczone auły – czyli tradycyjne ałtajskie drewniane jurty kryte korą.

Uroczysko wykorzystywane jest jako letnie pastwisko dla krów.

W jednym z zamieszkałych aułów wymieniliśmy niepotrzebne już nam repsznury na mleko i jajka. W następnej zostaliśmy ugoszczeni herbatą, konfiturami z poziomek i białym serem.

W modrzewiowym lasku w którym zatrzymaliśmy się na noc było takie zatrzęsienie maślaków że wystarczyło tylko wychylić się z namiotu żeby nazbierać ich całą menażkę!

Namiot rozłożyliśmy na krzaczkach „brusinki” czyli borówki brusznicy (Vaccinium vitis-idaea).

Mroźny poranek podarował nam niesamowite widoki na masyw Kurkurek (3982).

Mgły podnoszą się znad jeziora Karakol.

Mroźny ałtajski poranek.

Obchodzimy jezioro Karakol i kierujemy się do doliny Maszeja.

W drodze do doliny Maszeja.